Krew badanie i wyniki

Ciało człowieka oplata sieć naczyń krwionośnych, które docierają do każdej tkanki. Gdyby połączyć wszystkie żyły, tętnice i maleńkie naczynia włosowate, powstałaby rurka długości ponad 96 tys. kilometrów, czyli przeszło dwa razy tyle, ile wynosi długość równika ziemskiego!
Tą gigantyczną siecią nieustannie, w dzień i w nocy, krąży krew. Żeby serce przepompowało przez ludzkie ciało cały jej zapas – u dorosłego człowieka około 5 litrów – wystarczy minuta. Nie ma się jednak czemu dziwić, bo gdy życiodajny płyn opuszcza serce, pędzi przez aortę z prędkością 40 cm na sekundę.

Krew składa się z osocza oraz z ciałek czerwonych, białych i płytek krwi. Świeża powstaje głównie w szpiku kostnym, natomiast zużyta ulega zniszczeniu w śledzionie. Krwinka czerwona żyje 100-125 dni, biała – w zależności od typu – od 1h do 10 lat. Żywotność trombocytów kończy się zwykle po 9 dniach.
Czerwony kolor krwi nadaje hemoglobina – barwnik znajdujący się w erytrocytach. Substancja ta łączy się z tlenem w płucach, a potem oddaje go wszystkim tkankom i narządom. Hemoglobina odtlenowana trafia z powrotem do płuc, gdzie ponownie wiąże się z tlenem.
Krew ma bardzo ważne zadania do spełnienia;

Przenosi tlen z płuc do wszystkich tkanek i narządów.
Przenosi dwutlenek węgla, powstający jako uboczny produkt przemiany materii, do płuc, skąd jest wydalany z wydychanym powietrzem. To zadanie należy także do erytrocytów.
Przenosi substancje odżywcze ze strawionego jedzenia do wszystkich komórek organizmu To zadanie należy do białek znajdujących się w osoczu.
Za sprawą leukocytów broni organizm przed chorobotwórczymi drobnoustrojami.
Znajdujące się we krwi płytki i osoczowe białka sprawiają, że ustaje krwawienie, np. po zranieniu.
Jeżeli we krwi jest zbyt mało czerwonych ciałek, wówczas mówi się o anemii, a gdy jest ich zbyt wiele – o erytrocytozie (np. czerwienica rzekoma). Gdy za wiele jest białych ciałek krwi, może to być objaw białaczki, a kiedy za mało – leukopenii. Zaburzenia krzepnięcia mogą natomiast być powodem np. hemofilii albo zakrzepicy. Najczęstsze schorzenia, które związane są z nieprawidłowym składem krwi i działaniem układu krwiotwórczego, to właśnie anemia, białaczka i hemofilia.
Anemia zwana jest też niedokrwistością. Prawidłowe stężenie hemoglobiny mieści się w granicach11,5-15,5 g/dl. Zmniejszenie stężenia hemoglobiny i najczęściej liczby krwinek czerwonych poniżej tych wartości nazywane jest anemią. Jej przyczyn jest sporo. Do anemii może przykładowo doprowadzić niedobór żelaza albo nieprawidłowy rozwój tzw. prekursorów krwinek czerwonych w szpiku kostnym. Niedokrwistość to nie tylko blada skóra, ale też duże osłabienie, a nawet nieprawidłowa praca serca. Przy anemii zwykle lekarze ordynują preparaty, które mają wyrównać niedobory określonych substancji w organizmie, np. żelazo, kwas foliowy, witaminę Bl2. Niekiedy taka terapia musi trwać przez całe życie.
Jest kilka typów białaczki, m.in. szpikowa, limfatyczna. Są to choroby nowotworowe układu krwiotwórczego. Z jakiegoś powodu w szpiku kostnym powstaje bardzo dużo nieprawidłowych białych ciałek krwi, a z drugiej strony zmniejsza się ilość prawidłowych krwinek. Te nieprawidłowe komórki – nowotworowe – atakują szpik kostny i narządy wewnętrzne. Przy ostrej białaczce pierwsze objawy (m.in. osłabienie, bladość, nawracające ciężkie infekcje, skłonność do krwawień oraz do powstawania siniaków, punktowe, fioletowoczerwone wybroczyny na skórze) pojawiają się szybko, natomiast przy przewlekłej mija niekiedy wiele miesięcy, a nawet lat, nim choroba się ujawni. Leczenie białaczek polega głównie na podawaniu preparatów, które mają niszczyć komórki nowotworowe. W niektórych przypadkach przeprowadza się przeszczepy komórek szpiku kostnego.
Hemofilia jest to choroba dziedziczna – kobiety na nią nie chorują, lecz ją przenoszą na męskich potomków. Polega na niedoborze czynników krzepnięcia we krwi. W zależności od tego, który to czynnik, hemofilia oznaczana jest symbolami A, B lub C. Przy hemofilii niebezpieczne są wszelkie urazy i zranienia, bowiem może dojść nawet do wykrwawienia się, ale równie groźne są tzw. samoistne wylewy, zwłaszcza do stawów i mięśni. Powtarzające się wylewy mogą bowiem doprowadzić do całkowitego unieruchomienia stawów. Leczenie hemofilii polega na podawaniu brakującego czynnika krzepnięcia.

Objawy z powodu wystąpienia których, warto zbadać krew to:

szybkie przybranie na wadze i utrata talii,
szybkie wychudnięcie,
nieustające pragnienie,
skłonność do powstawania siniaków,
bolące stawy bez uzasadnionego powodu,
nadmiernie wypadające włosy,
ciągłe, nieprzemijające zmęczenie,
nękające często bóle głowy.
Normy, w jakich powinny znajdować się prawidłowe wyniki badań:

Morfologia
WBC – leukocyty – 4,1 – 10,9 K/μl
RBC – erytrocyty – 3,9 – 5,6 K/μl
HGB – hemoglobina – 11,5 – 15,5 g/dl
PLT – trombocyty – 140 – 440 K/μl

OB
Odczyn Biernackiego; wynik nie powinien przekraczać – 20mm po 1h.

Cukier we krwi
Na czczo, nie więcej niż – 100 mg/dl.

Lipidogram
Cholesterol całkowity – nie więcej niż – 200 mg/dl
HDL – nie mniej niż – 45 mg/dl
LDL – nie więcej niż – 160 mg/dl
Triglicerydy – nie więcej niż – 160 mg/dl

Próby wątrobowe
Bilirubina – do – 1 mg/dl
Transaminaza AspAT – 5-46 U/l
Transaminaza AIAT – 5-49 U/l
GGTP – 10-28 U/l
Fosfataza zasadowa – 31-115 U/l

Badania kontrolujące pracę nerek
Mocznik – 10-50 mg/dl
Kreatynina – 0,6-1,1 mg/dl